In hoeverre ervaren we ons geloof ook niet als een gaan van seizoenen? De ene keer ervaren we alsof het geloof vol warmte is en de zon er volop op schijnt. Een andere keer staat het op een laag pitje; treedt de winter in.In hoeverre kunnen we ons dan vasthouden aan de geloofsseizoenen? Zoals de seizoenen in ons levensritme? Hoe blijven we door de verschillende levensseizoenen heen tekenen herkennen?
Als we kijken naar mensen die in de bijbel centraal staan, lezen we regelmatig over hun wisseling van de seizoenen in hun leven. En ook over de wisseling van de seizoenen in hun geloofsleven. Het gaat met ups en downs. De rode draad is het licht waar zij zich aan vast weten te houden. Het licht als een bron van warmte en liefde om hen heen: de liefde van God. Deze liefde blijft bij mensen door de geloofsseizoenen heen.
Maar ook: het is de Eeuwige die door alle seizoenen heen toch verder blijkt te gaan waar anderen geloven in Zijn einde of het einde van de kerkgeschiedenis in de wereld van vandaag. Als we kijken naar de geschiedenis van Abraham, Mozes en Elia ervaren we steeds opnieuw hoe de Eeuwige verder gaat ondanks het geloof in andere goden of andere wereldmachten.
Als we kijken naar de geschiedenis van Jezus en naar de wording van de christelijke kerk zullen we steeds opnieuw ontdekken: het is allemaal niet vanzelfsprekend dat God een plaats heeft in het leven van mensen. Ook niet ten tijde van Jezus. Ook nietten tijde van het begin van de kerkgeschiedenis.
Het is Gods liefde die verder gaat. In de tijd van Abraham. In de tijd van Mozes. In de tijd van Elia. In de tijd van Jezus. In de tijd dat christenen werden vervolgd. Het is Gods liefde die verder gaat met mensen. in de tijd dat christenen hun eigen geloofsgemeenschappen deden scheuren. In de tijd dat gelovigen elkaar weer opzoeken om samen Gods liefde uit te stralen. Het is Gods Liefde die verder gaat met mensen. Ook daar waar mensen tranen ontvangen van ontroering omdat ze niet alleen zijn.
Ik geloof dat de Eeuwige, onze God, mensen steeds weer een mantel wil omslaan. Een mantel van liefde en geborgenheid, opdat we in alle ups en downs steeds weer opnieuw mogen ópstaan. Ópstaan om te komen, daar waar zoveel anderen zijn en blijven om licht te geven aan een weg en een leven met Gods Liefde en Zijn Vrede.
Ds. Margarithe Veen